VINYL BAZAAR
ΚΥΡIΑΚΗ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

(2 ΧΩΡΟΙ, 1 ΠΑΖΑΡΙ)
https://www.facebook.com/events/1314800471893904/

Είσοδος: 3 € συμπεριλαμβάνεται καφές ή μπύρα Έναρξη: 11:00



Το καθιερωμενο μας Vinyl Bazaar, ειναι γεγονός KAI ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΣΕ 2 ΧΩΡΟΥΣ. ΣΤΟ ΑΝ CLUB KAI TO AN GROUNDFLOOR!
Γνωστά μαγαζιά δίσκων και οι γνωστοι πλέον ιδιώτες θα βρίσκονται στον χώρο του Αν και θα πουλούν Cds και DVDs σε τιμές ευκαιρίας.
Μουσική από όλα τα ρεύματα από rock, pop, soul, heavy, punk, 60’s, 70’s, 80’s surf και garage, σπάνια βινύλια, μπλουζάκια με στάμπες γνωστών συγκροτημάτων, μέχρι και αφίσες αγαπημένων καλλιτεχνών, αλλά και βιβλιά.
Ζεστός καφές και δροσερή μπύρα θα ρέουν άφθονα και θα προσφέρονται με το εισιτήριο της εισόδου.

«Απρόσμενα»στο Κορωπί

 

Σάββατο 12 Νοεμβρίου
Μάνος Ελευθερίου- Φοίβος Δεληβοριάς

 

στο «Γιαπί» της ΑΚΤ-ΕΙΝ

 

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, συναντά τον Μάνο Ελευθερίου
«Μεσοπόλεμος»: Ο Μάνος Ελευθερίου, διαβάζει επιστολές μιας εμβληματικής εποχής, και ο Φοίβος Δεληβοριάς, διατρέχει την ίδια ακριβώς εποχή, μέσα από τα τραγούδια της.

 

Ιδέα:
Δυο δημιουργοί συναντώνται στην ονομαστική εορτή κοινού τους φίλου. Κάπου στα μέσα της βραδιάς, η παρέα εστιάζει την επιθυμία της στους δυο καλεσμένους δημιουργούς-μουσικούς, κι αυτοί με τη σειρά τους, αναλαμβάνουν την απρόσμενη μουσική κατεύθυνση της όλης συνάθροισης.

 

Η ωραιότητα του απρόβλεπτου, η γοητεία του αυτοσχεδιασμού, είναι τα στοιχεία, που συνήθως συνοδεύουν ανάλογες συναντήσεις.

 

Αυτό ακριβώς θα λάβει χώρα επί σκηνής, στο «Γιαπί» της Ακτ-Ειν στο Κορωπί, όπου «Έλληνες δημιουργοί, συναντώνται επί σκηνής, σε απρόσμενες μουσικές ιστορίες»

 

Ιδέα-σχεδιασμός: Κώστας Φασουλάς

 

Σάββατο 12 Νοεμβρίου
Μάνος Ελευθερίου- Φοίβος Δεληβοριάς

 

Ώρα έναρξης: 21:00

 

Η bijoux de kant επιστρέφει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής,

παρουσιάζοντας για πρώτη φορά τη νουβέλα «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;» της Μέλπως Αξιώτη.



Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής
Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη | τηλ. 210 8217877



Πρεμιέρα

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Ημέρες: Δευτέρα και Τρίτη | Ώρα: 21.00

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 - Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Εισιτήρια: 14 ευρώ κανονικό / 10 ευρώ μειωμένο



Προπώληση: http://www.ticketservices.gr/event/Thelete-na-xorepsome-Maria/?lang=el







Η ΝΟΥΒΕΛΑ



Η νουβέλα της Μέλπως Αξιώτη Θέλετε να χορέψομε Μαρία; κυκλοφόρησε το 1940. Γραφή ιδιότυπη, γλώσσα τρυφερή, ονειρική, κοφτή, λαχανιασμένη μέσα στην αγωνία της να συλλάβει τις καθαρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, ξεδιπλώνει με τρόπο μοναδικό το απλό και συνάμα τρομακτικό που κρύβει η ζωή.

Η ιστορία μιας ζωής.

Η Άννα, η κυρία Θαλή, ο Γιάννης, άνθρωποι που ξεκίνησαν από αλλού, με το τρέμουλο να τα γνωρίσουν όλα γύρω τους. Γλείφουν χρόνια, λόγια, σιωπές, τρατάρουν την τύχη τους γέλια και δάκρυα, και κάποτε σμίγουν μαζί, ησυχασμένοι για το δρόμο που έκαναν.

Η ιστορία της ζωής.

Αφτιασίδωτη και επιθυμητή, όπως μια πρόσκληση σε χορό.





ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ



Η κυρία Θαλή έζησε μόνη. Και κουβέντιαζε ολομόναχη. Η Άννα έτρεμε μήπως δεν προλάβει να τα γνωρίσει όλα στη ζωή. Και αναρωτιόταν σε ποια μεριά της γης να βρίσκουνται άραγε τα σπουδαία πράγματα. Ο Γιάννης κάποτε έφτασε στο θάνατο. Και τώρα έχει φτιάξει ένα θρόνο και περιμένει τη Μαρία του.

Κάθε άνθρωπος θα καθόταν να αφηγηθεί τη ζωή του, αν βρισκόταν έστω κι ένας που να ‘θελε να τον ακούσει.

Άνθρωποι μιλάνε μόνοι τους, άλλοι ξαπλώνουν ανάσκελα και φτιάχνουν περιβόλια στον ύπνο τους, ορισμένοι φτάνουν στο θάνατο και γυρίζουν.

Κι όλοι περιμένουμε τη Μαρία.

Όμως, πρέπει να φτάσουνε να αξίζουνε τα πράγματα με τρόπο πιο τρομαχτικό από τα πράγματά μας τα καθημερνά.

Γιατί στα σύνορα της περασμένης ζωής μας και στα τώρα, θα συναντήσουμε τη Μαρία. Εκεί θα βρίσκονται και τα σπουδαία πράγματα.



Στο Θέλετε να χορέψομε Μαρία; στέκομαι στο σύνορο αυτών που μπορώ να αφηγηθώ και σ’ αυτά που δε διανοούμαι ούτε να φανταστώ. Μια ερώτηση προσκαλεί σε κίνηση τις ιστορίες των ανθρώπων του ασήμαντου, αυτών των ελάχιστων που ατάραχοι παρατηρούν τα θαύματα που τους περιστοιχίζουν και μόνη τους έγνοια είναι να τα καταλάβουν ολοκληρωτικά, με όλη τους την τρομακτική λεπτομέρεια.



ΗΛΕΚΤΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΙΩΤΗ





ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ



Η Μέλπω Αξιώτη (1905 - 1973) υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μεταπολεμικές συγγραφείς και ποιήτριες. Καταγόταν από παλιά αρχοντική οικογένεια της Μυκόνου. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Πατέρας της ήταν ο μουσικοσυνθέτης Γεώργιος Αξιώτης, με τον οποίο έζησε όταν χώρισαν οι γονείς της. Και οι δύο γονείς της ξαναπαντρεύτηκαν και είχε τρία ετεροθαλή αδέλφια. Από το 1918 ως το 1922 μπήκε εσωτερική στη Σχολή των Ουρσουλίνων της Τήνου. Το 1925 παντρεύτηκε το θεολόγο και δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη, από τον οποίο χώρισε τέσσερα χρόνια αργότερα.



Μετά από μια σύντομη σχετικά παραμονή στη Μύκονο, επέστρεψε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με τον Νίκο Εγγονόπουλο, τον Γιώργο Θεοτοκά, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νίκο Αλεξίου. Το 1933 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα, με το διήγημα Απ' τα χτες ως τα σήμερα, στην εφημερίδα Μυκονιάτικα Χρονικά, όπου τον επόμενο χρόνο θα δημοσιεύσει άλλο ένα διήγημα. Πέρασαν και τα δύο απαρατήρητα.



Το 1934 άνοιξε μαζί με τη ΒέταΤσιτιμάτη έναν βραχύβιο οίκο ραπτικής και παράλληλα άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα σχεδίου στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Το 1936 προσχώρησε στο Κ.Κ.Ε. και παρέμεινε πιστή στην Αριστερά ως το θάνατό της. Το 1938 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, Δύσκολες Νύχτες, με το οποίο ασχολήθηκε σύσσωμη η κριτική. Της απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών και η ψυχή του συλλόγου, Πηνελόπη Δέλτα, η οποία διαφωνούσε με τη βράβευσή της, κατάργησε το βραβείο.



Στην Κατοχή, εντάχθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και συνεργάστηκε στον παράνομο Τύπο, μαζί με τη Διδώ Σωτηρίου, την Έλλη Αλεξίου, την Έλλη Παππά κ.ά. Μετά την απελευθέρωση, διώχθηκε λόγω της πολιτικής της δράσης και κατέφυγε στη Γαλλία, το 1947, όπου η αριστερή διανόηση, Λουί Αραγκόν, Έλσα Τριολέ, Πωλ Ελυάρ, Πάμπλο Νερούντα, κ.ά της επεφύλαξε θερμή υποδοχή.



Το μυθιστόρημά της Εικοστός αιώνας μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και της χάρισε πανευρωπαϊκή καταξίωση. Το 1950 απελαύνεται από τη Γαλλία, κατόπιν διαβήματος της ελληνικής κυβέρνησης, και καταφεύγει αρχικά στην Ανατολική Γερμανία, στη συνέχεια στη Βαρσοβία, όπου θα εργαστεί στην ελληνική εκπομπή του πολωνικού ραδιοφώνου, και πάλι πίσω, το 1956 στο Ανατολικό Βερολίνο. Εργάζεται επί έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο Humboldt, διδάσκοντας νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, και συνεργάζεται με τον επίσης εξόριστο Δημήτρη Χατζή.



Έχει μονίμως προβλήματα υγείας, γι' αυτό και καταφεύγει πολύ συχνά στην Αλμπίζολα της Ιταλίας. Με απόφαση του Ηλία Τσιριμώκου, επαναπατρίζεται το 1965. Συνεχίζει τα ταξίδια της. Κατά τη δικτατορία, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και της συμπαραστέκονται η αδελφή της Χαρούλα, οι φίλοι της, η Νανά Καλλιανέση, ο Αντρέας Φραγκιάς. Ο Γιάννης Ρίτσος θα τη βοηθήσει αποφασιστικά να ολοκληρώσει και να εκδώσει το κύκνειο άσμα της, την Κάδμω.



Το 1971 η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία, πάσχει από προϊούσα αμνησία και σωματική εξασθένηση, και το 1973 πεθαίνει.



Επηρεασμένη τόσο από τον μοντερνισμό, και την πρόσληψή του από τη γενιά του τριάντα, όσο και από το σουρεαλισμό, χρησιμοποιεί ευρέως το συνειρμό και τον εσωτερικό μονόλογο και ανάγει το απολύτως προσωπικό σε οικουμενικό. Εστιάζοντας στο όνειρο, στην παιδική ηλικία, στο γενέθλιο νησί της, με γλώσσα χειμαρρώδη, λαϊκή, και περίτεχνη, μακροπερίοδη σύνταξη, με λέξη απόλυτα ακριβή και πολυστρωματική αφήγηση, η Αξιώτη άφησε πίσω της ένα πολυσύνθετο έργο, που κατέχει σημαντική θέση μεταξύ των αριστουργημάτων της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.





ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Δραματουργική μεταφορά: Γιάννης Σκουρλέτης - Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Βοηθός σκηνοθέτη: Ευγενία Δελιαλή

Βίντεο: Βασίλης Κεκάτος

Φωτογραφίες: Γιώργος Βαλσαμής

Artwork: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης



Παίζουν: Αγγελική Παπαθεμελή, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Νάνσυ Μπούκλη

Από τον Γιώργο Μουργή

Συνολικός αριθμός και στοιχεία της παράνομης παιδικής εργασίας παγκόσμια δεν υπάρχουν. Οι εκτιμήσεις ΟΗΕ και UNICEF κάνουν λόγο για πάνω από 250 εκατομμύρια ανήλικα παιδιά, ηλικίας 5 έως 14 ετών, τα οποία εργάζονται σε σύγχρονα εργασιακά κολαστήρια, κάτω από σκληρές συνθήκες. Οι εργατικές νομοθεσίες ή η παγκόσμια «Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού» αποτελούν κενό γράμμα ενάντια στην εργασιακή εκμετάλλευση και την παράνομη παιδική εργασία.

Τα σκήπτρα της παιδικής εργασιακής σκλαβιάς κρατά η Ασία, ενώ ακολουθούν οι χώρες του Ειρηνικού, η Αφρική, η Λατινική Αμερική και η Ευρώπη.

Στο μακρύ κατάλογο των ερευνών παγκόσμια, δεν βρίσκεις μόνο εντυπωσιακά νούμερα εργασιακού εξαναγκασμού παιδιών αλλά και σοκαριστικά στοιχεία σχετικά με τις συνθήκες και τον τρόπο με τον οποίο οι ανήλικοι βιώνουν μια στυγνή, ανελέητη καθημερινότητα.

Στην Ευρώπη εργάζονται παράνομα 300 ως 500 χιλιάδες ανήλικοι, θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καθώς προωθούνται από χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου κατοικούν.

Ο θλιβερός κατάλογος συμπληρώνεται από χιλιάδες εξαφανισμένα παιδιά που καταφθάνουν στις «ανεπτυγμένες χώρες», είτε για να χρησιμοποιηθούν σαν πειραματόζωα είτε για εμπόριο των οργάνων τους.

Η παιδική δουλεμπορία στις γεωργικές περιοχές συμβαδίζει  συχνά με μορφές σύγχρονης δουλοπαροικίας, ενώ αλλού ευδοκιμεί το τραγικό φαινόμενο της μεσιτείας από γονείς που «νοικιάζουν» σε μεσίτες ανήλικα παιδιά, για να εργαστούν σε πολυεθνικές, συνεισφέροντας οικονομικά στις εξαθλιωμένες οικογένειες τους.

Τέλος, μία από τις φοβερότερες μορφές σύγχρονου δουλεμπορίου είναι η επιστράτευση παιδιών τα οποία συμμετέχουν ως «στρατιωτάκια» σε πολέμους ή εμφύλιες συρράξεις.

Η εμπορία παιδιών, μια «επιχείρηση» με ετήσιο τζίρο 1,5 ως 2 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με εκτιμήσεις, έχει θύματα 1,2 εκατομμύρια ανήλικα το χρόνο.

Η οικονομική εξαθλίωση, που πλήττει τελευταία μάλιστα πρόσφυγες ή  μετανάστες, υποθάλπει την ανάπτυξη παράνομων δραστηριοτήτων, με αποτέλεσμα την εκμετάλλευση παιδιών με ποικίλους τρόπους και την κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Αποτελεί μύθο πλέον η άποψη ότι η παιδική εκμετάλλευση είναι «προνόμιο» των υποανάπτυκτων κρατών. Το φθηνό εργατικό κόστος που προσφέρουν είναι επιθυμητό ακόμη και σε οικονομικά αναπτυγμένες χώρες. Η έρευνα της Unicef για την Ελλάδα την κατατάσσει στις χώρες που εφαρμόζουν «ελλιπή και ανεπαρκή» μέτρα προστασίας της μητρότητας και του παιδιού.

Τη διαπίστωση αυτή επαληθεύουν τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας στο οξυμένο πρόβλημα προστασίας του παιδιού στη χώρα μας. Αναφορικά δε με τη νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων παιδιών, ελάχιστες φορές ισχύει. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, τα δικαιώματα των ανηλίκων  καταπατούνται, αφού δεν εφαρμόζεται η ελληνική νομοθεσία που αφορά στην απασχόληση νέων.

Το κίνημα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα τελευταία χρόνια υπήρξε ιδιαίτερα ενεργό, με αποτέλεσμα την συνολική αφύπνιση διεθνών οργανώσεων, ΜΚΟ, εργατικών συνδικάτων, του εργατικού κινήματος και της δικαιοσύνης.

Έγινε αντιληπτό ότι πολυεθνικές με σήμα κατατεθέν την μονοκρατορία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συμμετείχαν και εξακολουθούν να συμμετέχουν ενεργά στο έγκλημα της εργασιακής κακοποίησης ανηλίκων.

Σύμφωνα με τη βρετανική οργάνωση Account Ability, 72 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη «απολογήθηκαν» τα τελευταία χρόνια για εργασιακή εκμετάλλευση ανηλίκων σε άθλιες συνθήκες. Εξοντωτικά δωδεκάωρα, για ένα πιάτο φαγητό ή στη καλύτερη περίπτωση για ένα δολάριο ημερήσιας αμοιβής.

Χαρακτηριστική η «αυτοκριτική» έκθεση 108 σελίδων Responsibility Report, που έδωσε στη δημοσιότητα η NΙΚΕ.

Μετά τη «συγνώμη», η NΙΚΕ αποκάλυψε τις τοποθεσίες 731 εργοστασίων που της ανήκουν ή παράγουν για λογαριασμό της σε όλο τον κόσμο. H NΙΚΕ αναγκάστηκε σε αυτό το «ξεγύμνωμα» ύστερα από απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Καλιφόρνιας, ενώ της επιβλήθηκε πρόστιμο 1,5 εκατομμύρια δολάρια.

Πολυεθνικές όπως οι: Coca-Cola, τα McDonald‘s, τα ΖΑΡΑ και ο όμιλος του τετάρτου πλουσιότερου ανθρώπου στο κόσμο Ορτέγκα, (Βerska, Stradivarius, Pull and Bear, Massimo Dutti, Ousho, Zara Home), η Hanes, τα Wal-Mart, η JC Penney, η Puma, η Victoria Secret, η Nestle, η H&M, η GAP, η Apple, η Adidas, εταιρείες ορυχείων, εξόρυξης πολύτιμων λίθων κ.λπ., επωφελούνται άμεσα ή έμμεσα από την παιδική παράνομη εργασία με σκοπό το υπερκέρδος, βαμμένο από τα εξευτελιστικά φθηνά παιδικά χέρια.

Η παιδική ηλικία δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις συνώνυμη με την ανεμελιά, το παιχνίδι, τα ξένοιαστα μαθητικά χρόνια. Ανήλικα παιδιά σε ολόκληρο τον πλανήτη χάνουν νωρίς το παιδικό τους χαμόγελο και αναγκάζονται σε τρυφερή ηλικία να ενταχθούν ως σύγχρονοι σκλάβοι στην εργασιακή γαλέρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Σε αυτή την «παραβίαση» των παιδικών χρόνων, η παγκόσμια κοινότητα εξακολουθεί να αδιαφορεί, κουβαλώντας το ανοιχτό τραύμα της σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης των παιδιών. Σε αυτά τα παιδιά που γνωρίζουν τη φρίκη, χάνοντας την αγνότητα τους, αγνοώντας τη χαρούμενη πλευρά της ηλικίας τους, ο κόσμος μας κάποτε θα «απολογηθεί». Μακάρι, τότε, να μην είναι αργά για κανέναν…

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 22.10.2016

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»…

    Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγούνται κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» λόγω της επετείου από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου στις 9/11/1989;

    Λίγο να ξύσεις την λουστραρισμένη βιτρίνα εκείνο που αμέσως θα προκύψει είναι το ρυτιδιασμένο, το μουμιοποιημένο κουφάρι των προ 27ετίας επινικίων τους περί «ελευθερίας» και «ευημερίας» που δήθεν θα βασίλευαν στον κόσμο μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος». Ένας όρος που ακόμα κι αυτόν – οι… σοκαρισμένοι σήμερα από τη νίκη του κατασκευαστή Τείχους στα σύνορα ΗΠΑ με Μεξικό, του Τραμπ – τον δανείστηκαν από τον Γκέμπελς αφού εκείνος τον είχε χρησιμοποιήσει στο ραδιοφωνικό του διάγγελμα στις 12/2/1945…


    Ιδανικό σύμβολο της ιστορίας – μούμια που περιφέρουν δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Γκορμπατσόφ. Αυτή η θλιβερή περίπτωση, ο πρώην ΓΓ του ΚΚΣΕ και κατοπινός διαφημιστής πιτσαρίας, που επελέγη ως πρωταγωνιστής και κεντρικό πρόσωπο της γιορτής που στήθηκε χτες στο Βερολίνο, κάνοντας την αποτίμηση των γεγονότων που δυο χρόνια αργότερα οδήγησαν στη διάλυση της ίδιας του της χώρας, δήλωσε: «…όλος ο κόσμος κέρδισε…».

    Ας δούμε μερικές «λεπτομέρειες», λοιπόν. Που λείπουν από την αφήγησή τους. Είναι ο ασφαλής τρόπος για να αντιπαραβάλλεις την ιστορία τους με την αλήθεια, αλλά και να αποτιμήσεις τα πραγματικά «κέρδη»:

    «Λεπτομέρεια» 1^η: Ενώ έχουν να πουν πολλά για την πτώση του Τείχους, δεν λένε λέξη για το χτίσιμο του Τείχους. Ίσως γιατί θα έπρεπε να πουν ότι τα σύνορα της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία έκλεισαν στις 12 – 13 Αυγούστου 1961 (δηλαδή 15 ολόκληρα χρόνια μετά την ανακήρυξη δυο κρατών στο έδαφος της Γερμανίας) και αφού πρώτα:

    α) Το Μάη του 1955 η ΟΔΓ έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, άρχισε να επανεξοπλίζεται (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945), άρχισε να δημιουργεί δικό της στρατό (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945) ενταγμένο στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    β) Το Μάρτη του 1958 η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα (παρά τις συμφωνίες των συμμάχων το 1945).

    γ) Στις αρχές Αυγούστου 1961 οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού, τα αμερικανικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ, διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, εισέβαλαν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας και αποκρούστηκαν από τους φρουρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας.

Έτσι προέκυψε το Τείχος…

    «Λεπτομέρεια» 2^η: Στην ίδια την επανενωμένη πια Γερμανία η «ελευθερία» και η «ευημερία» μετριέται ως εξής: Σύμφωνα με την έρευνα της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, ένας στους πέντε Γερμανούς πολίτες, δηλαδή περί τα 16 εκατομμύρια πολίτες, αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας (DeutscheWelle). Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εργασίας:

    α) Το 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι των 400 ευρώ, δηλαδή ένας στους πέντε εργαζομένους, αριθμός που ήταν αυξημένος κατά 1,6 εκατομμύριο σε σχέση με το 2003.

    β) Στη σημερινή Γερμανία από τα 41 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν το 2011, μόνο τα 29 εκατομμύρια είχαν κανονική θέση εργασίας.

    γ) Οι πραγματικοί μισθοί έχουν παγώσει από την δεκαετία του ’90 και μάλιστα μειώθηκαν κατά 2,9% μεταξύ 2004 και 2011.

    δ) Το γερμανικό ινστιτούτο DIW αναφέρει ότι η παιδική φτώχεια στην Γερμανία ανέρχεται στο 16,4% και είναι υψηλότερη από το μέσο κάθε άλλης ηλικιακής ομάδας που είναι 14,5%.

    ε) Το ποσοστό φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων ανέρχεται σε 14%. Την ίδια στιγμή το μερίδιο των 5.000 υψηλότερων σε εισόδημα γερμανικών νοικοκυριών έχει αυξηθεί κατά 50% από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

    στ) Η εταιρία συμβούλων «TowersWatson» ανέφερε σε έκθεσή της ότι 24 επιχειρήσεις που ανήκουν στον βασικό χρηματιστηριακό δείκτη του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης πλήρωσαν κατά μέσο όρο στους διευθύνοντες συμβούλους 6,6 εκατομμύρια ευρώ το 2011, έναντι 2,6 εκατομμυρίων ευρώ το 2003.

    ζ) Το μερίδιο των μισθών στο εθνικό εισόδημα ανέρχονταν σε 44% την δεκαετία του ’80 στη Δυτική Γερμανία. Δέκα χρόνια μετά, το ποσοστό έπεσε στο 38% και από το 2010 και μετά δεν ξεπερνά το 35% (Μωυσής Λύτσης, «Η Ελλάδα αύριο», 13/10/2012)


Ο τότε καγκελάριος Κολ με τον υπουργό των Εσωτερικών του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε…



    «Λεπτομέρεια» 3^η: Η πτώση του Τείχους συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του ’90. Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους ΠέτερΟυίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος:

α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.

γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.

δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.

    Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος. 

    Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

    Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «ElfAcquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…    

Η μεγάλη… «λεπτομέρεια»

    Η συζήτηση γιατί προέκυψαν τα γεγονότα του 1989 που λειτούργησαν ως ντόμινο για όλο το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, η συζήτηση γιατί στον «Ψυχρό Πόλεμο» νικητής αναδείχτηκε τελικά ο καπιταλισμός και όχι ο σοσιαλισμός, όπως αυτός εκφράστηκε στον 20^ο αιώνα, συνεχίζεται.

     Και φυσικά δεν θα λήξει χωρίς να εξεταστούν ξανά και ξανά:

• Ζητήματα όπως τα ξεστρατίσματα, τα λοξοδρομίσματα, οι παρεκκλίσεις, η παρείσφρηση «αγοραίων» λογικών, οι καταστροφικές παρεκτροπές που απομακρύνθηκαν από την σοσιαλιστική πυξίδα πως«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
• Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα φαινόμενα απόσπασης μιας νομενκλατούρας κρατικών ιθυνόντων από την κοινωνίαγεγονός που αποτελούσε την πρώτη ύλη για την ναρκοθέτηση συνολικά της ανώτερης μορφής δημοκρατίας που συνάδει με τον σοσιαλισμό.  
• Ερωτήματα γιατί η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που εξασφάλιζε ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγήςαντί να διασφαλίζει την λαϊκή εγρήγορση για την προάσπισή του μετατράπηκε σε παθητικοποίηση και αδιαφορία, δεν παύουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.  

    Τα πανηγύρια, όμως, αυτών που πανηγυρίζουν για εκείνες τις εξελίξεις (σσ: το ποιοί πανηγυρίζουν είναι από μόνη της μια ασφαλής απόδειξη πόσο «θετικά» αποδείχτηκαν για την ανθρωπότητα εκείνα τα γεγονότα) θα είναι πάντα για τα… «πανηγύρια», καθώς προσπαθούν να κρύψουν μια «λεπτομέρεια» – κι αυτή είναι η μεγάλη «λεπτομέρεια» που απουσιάζει από την Ιστορία τους:

    α) Αντί του «τέλους των πολέμων» που θα έφερνε το τέλος του ψυχρού πολέμου και η ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εκείνο που είδαμε στις δεκαετίες που πέρασαν ήταν την μετατροπή του πολέμου σε μέθοδο μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας σε κάθε σχεδόν σημείο του πλανήτη, πρώτα και κύρια στη γειτονιά μας από τα Βαλκάνια και τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Μέση Ανατολή και την ευρασιατικήγεωστρατηγική σκακιέρα.

    β) Αντί της «εξομάλυνσης» και του «ορθολογισμού» στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που είδαμε είναι συγκρούσεις επί συγκρούσεων και τη μετατροπή του ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ.

    γ) Αντί της «ευημερίας» εκείνο που είδαμε ήταν τους ξέφρενους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, την αφαίρεση δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, την εξώθηση στο περιθώριο, στην ανεργία, στη δυστυχία, στην ανασφάλεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων. 

    Όσο σίγουρο είναι, λοιπόν, ότι το Τείχος έπεσε και μαζί του ο σοσιαλισμός του 20^ου αιώνα, όσο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο οι κομμουνιστές που δεν βολεύονται με τα τσιτάτα αυτοικανοποίησης άλλα και κάθε σοβαρός πολιτικός νους θα αναζητούν απαντήσεις στο «γιατί» έπεσε, άλλο τόσο σαφές είναι για την ανθρωπότητα πάνω σε ποιούς έπεσαν τα συντρίμμια του: Στα κεφάλια μας…




πηγή imerodromos

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ
Κοιτώντας κάποιος τα πράγματα από (μεγάλη) απόσταση έτσι ώστε στο πλάνο του να χωράει «ο κόσμος όλος» αντιλαμβάνεται πως  η πολιτική μάχη στις ΗΠΑ δεν είναι- όπως εμφανίζεται για λόγους που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των μαζών-  μια απλή υπόθεση σύγκρουσης προσωπικοτήτων. Σε μια τέτοια μάχη όπου διακυβεύονται τρομακτικού μεγέθους και παγκόσμιας κλίμακας συμφέροντα  δεν συγκρούονται δύο προσωπικότητες (ο Τραμπ και η Κλίντον εν προκειμένω) αλλά δύο πανίσχυρα συστήματα που διεκδικούν την εξουσία σε …πλανητικό επίπεδο.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τη «δύναμη» της προσωπικότητας (του νέου Αμερικανού προέδρου)  που μπορεί ή δεν μπορεί να επηρεάζει καταλυτικά τις εξελίξεις και ας τον  δούμε στον  προφανή ρόλο του κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα: Η επικράτηση ενός «λαϊκιστή», «ακροδεξιού», «ρατσιστή» «μισογύνη», «τσαμπουκά» όπως εμφανίζεται (και είναι) ο Τραμπ εκ του εκλογικού αποτελέσματος περιγράφει και αποδεικνύει τα αδιέξοδα της αμερικανικής κοινωνίας. Φτώχεια, περιθωριοποίηση, ανισότητες, καταστροφή «μεσαίας τάξης». Η στροφή προς συντηρητικές- λαϊκίστικές πολιτικές επιλογές σαν αυτή που «πούλησε» προεκλογικά ο Τραμπ ήταν αναμενόμενη και φυσιολογική εξέλιξη. Το έχουμε δει, το βλέπουμε  και θα το δούμε και αλλού…

Λίγο πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ ο γνωστός «αριστερός» για τα αμερικανικά δεδομένα  σκηνοθέτης Μ Μουρ «στοιχημάτισε» σε κείμενό του υπέρ της νίκης του Τραμπ  για μια σειρά από λόγους. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο εξής:

Σύμφωνα με τον Μουρ,  «ο Τραμπ είπε στους ψηφοφόρους κάτι που είναι αλήθεια: ότι η Κλίντον υποστήριξε τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA) και βοήθησε στην καταστροφή αυτών των πολιτειών που στηρίζονταν στη βαριά βιομηχανία. Η Κλίντον θα δεχθεί άλλο ένα ισχυρό χτύπημα εξαιτίας της θέσης που πήρε υπέρ της ΤΤΙP και άλλων εμπορικών συμφωνιών που διέλυσαν την εργατική τάξη. Ο Τραμπ, κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου των προκριματικών, είχε απειλήσει την αυτοκινητοβιομηχανία Ford πως αν κλείσει το εργοστάσιο στο Μίσιγκαν και μεταφέρει τη δραστηριότητά της στο Μεξικό, θα βάλει φόρο 35% σε όλα τα  αυτοκίνητα που θα επανεισάγονται στις ΗΠΑ. Μια απειλή που ήχησε σαν γλυκιά μουσική στα αυτιά οργισμένων και πικραμένων ανθρώπων, που έχασαν τις δουλειές τους ή τρέμουν πως αυτό θα γίνει σύντομα. Ο Τραμπ λέει στους ανθρώπους αυτά ακριβώς που θέλουν να ακούσουν – άσχετο αν θα τηρήσει τα λεγόμενά του».

Μπορεί, άραγε,  ο Τραμπ να τηρήσει τα λεγόμενά του στο εσωτερικό από τη στιγμή μάλιστα που αυτό σημαίνει αποδέσμευση  από «υποχρεώσεις»  που οι ΗΠΑ ως πλανητική δύναμη έχουν αναλάβει παγκοσμίως; Μπορεί ο Τραμπ να αναχαιτίσει την «παγκοσμιοποίηση»; Και- το σημαντικότερο- το «σύστημα» συμφερόντων που τον υποστηρίζει επιθυμεί πραγματικά την περιχαράκωση και την εσωστρέφεια των ΗΠΑ; Οι απαντήσεις, έχουμε την εντύπωση είναι προφανείς. Ούτε ο Τραμπ μπορεί ούτε το σύστημά του επιθυμεί κάτι τέτοιο. Δεν είναι πρωτοφανής περίπτωση άλλωστε οι υποσχέσεις που  δίνουν εκλογικές νίκες να εγκαταλείπονται την επόμενη μέρα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το γνωρίζουμε ίσως περισσότερο καλά απ οποιονδήποτε άλλο ειδικά τα τελευταία 7 χρόνια…

Η γη λοιπόν, θα συνεχίσει να γυρίζει με τον ίδιο ρυθμό όπως και η παγκοσμιοποιημένη οικονομία θα εξακολουθεί να πετά στο περιθώριο ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα πληθυσμών (ανάμεσά τους και Αμερικανούς)  για χάρη των κερδών των λίγων και  μετά τη νίκη του Τραμπ. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις θα αναζητούν χαμηλό κόστος παραγωγής οπουδήποτε στον κόσμο, το χάσμα μεταξύ του 1% των πλουσίων και του 99% των υπολοίπων θα μεγαλώνει  η οικονομική ελίτ θα συνεχίσει να  απολαμβάνει τα βουνά των κερδών της και τεράστια τμήματα της κοινωνίας που σπρώχνονται στο περιθώριο θα αναζητούν μαύρους και μετανάστες για εκτονώνουν την οργή τους. Αυτό ο Τραμπ πράγματι, το προσφέρει… 

Κατά τα λοιπά, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα υποχρεωθεί- ευχαρίστως- να κινηθεί στις δεσμεύσεις που η χώρα του έχει αναλάβει  προκειμένου να εξασφαλίσει την παγκόσμια ηγεμονία της σε κάθε γωνιά της γης: Στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη, στον Ειρηνικό, στην Αφρική, στην αμερικανική Ήπειρο. Και αυτές οι δεσμεύσεις σημαίνουν εμπορικές συμφωνίες, πόλεμοι (κάθε είδους) για την επιβολή τους, παγκόσμια στρατιωτική παρουσία, και ασφυκτικό έλεγχο των υποτελών- κρατών. Αυτή ήταν η Αμερική του Μπιλ Κλίντον, του Μπους του νεότερου και του Ομπάμα. Αυτή θα ήταν η Αμερική της Χίλαρι Κλίντον, αυτή θα είναι η Αμερική του Τραμπ.

Υστερόγραφο: Είναι πολύ νωρίς για να μπορέσει κάποιος να «δει» τι ακριβώς σημαίνει η επικράτηση Τραμπ για τις ελληνικές υποθέσεις. Μπορεί ωστόσο να στοιχηματίσει με υψηλότατα περιθώρια «κέρδους», ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στο τρόπο που το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών βλέπει την Ελλάδα: σαν αποικία…

Πηγή: topontiki.gr

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα Πέμπτη 10/11 και ώρα 8πμ., στα Επείγοντα

Μπορεί η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι θα εκδιώξει τις ιδιωτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στα νοσοκομεία, ωστόσο, αυτές ακόμα «ζουν και βασιλεύουν» και συνεχίζουν και εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους. Ενδεικτική η περίπτωση του μεγαλύτερου νοσοκομείου της χώρας, του «Ευαγγελισμού» όπου οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά συνεργεία είναι απλήρωτοι εδώ και δύο μήνες.

Γι’ αυτό και το Σωματείο Εργαζομένων του Ευαγγελισμού (ΣΕΝΕ) πραγματοποίησε μια μαζική Γενική Συνέλευση των εργολαβικών εργατών του νοσοκομείου, στην οποία αποφασίστηκε τις επόμενες μέρες οι εργολαβικοί να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν να πληρωθούν ΕΔΩ & ΤΩΡΑ όλα τα δεδουλευμένα Σεπτέμβρη – Οκτώβρη καθώς και το επίδομα άδειας, αλλά και μόνιμη και σταθερή δουλεία με πλήρη δικαιώματα.

Οι εργαζόμενοι στη Γενική Συνέλευση του «Ευαγγελισμού» αποφάσισαν και συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Πέμπτη 10/11 στις 8πμ., στα Επείγοντα,και παράσταση διαμαρτυρίας στη διοίκηση.

Επίσης,48ωρη απεργία όλων των εργολαβικών εργατών του νοσοκομείου, Δευτέρα 14/11 και Τρίτη 15/11, και συνέλευση για καθορισμό των επόμενων κινητοποιήσεων.

Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός ότι η διοίκηση του «Ευαγγελισμού» κρατά στο νοσοκομείο εργολαβική εταιρεία χωρίς να έχει υπογράψει σύμβαση μαζί της εδώ και μήνες στην οποία απασχολούνται εκατοντάδες εργαζόμενοι.
Πληροφορίες αναφέρουν μάλιστα ότι η υπηρεσία δημοσιονομικού ελέγχου έχει κρίνει παράνομη αυτή την ενέργεια και δεν εγκρίνει τα εντάλματα πληρωμής στην εργολαβική εταιρεία.




ergasianet

"PUBLIC ART"

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΕΧΝΗΣ με τη ΣΤΕΛΛΑ ΜΠΟΛΩΝΑΚΗ

26-27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016,στο χώρο Art Act area_creative Το Εργαστήριο στοχεύει στην ερμηνεία της Τέχνης στο Δημόσιο Χώρο, μέσα από τη θεωρητική προσέγγιση και την επιτόπια χαρτογράφηση  στην Αθήνα. Το εργαστήριο θα επικεντρωθεί στις σχέσεις που αναπτύσσει η τέχνη με τον συμβολισμό, τη μνήμη και τις αισθήσεις στο δημόσιο χώρο μέσα από παραδείγματα από το εξωτερικό αλλά και από την περιήγηση που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη μας! Σκοπός του εργαστηρίου είναι: η κατανόηση του περιεχομένου της δημόσιας τέχνης, ο εντοπισμός του ρόλου της στην αστική ζωή, η εξοικείωση με τις πολυσχιδείς μορφές της, και η προσέγγιση στα στάδια ανάπτυξης και υλοποίησης του έργου της δημόσιας τέχνης. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ     ΣΑΒΒΑΤΟ 26/11/2016, ώρα: 14.00-17.00 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΕΧΝΗ Θεωρία  και ερμηνεία της δημόσιας τέχνης. ΚΥΡΙΑΚΗ 27/11/2016, ώρα: 11.00-16.00 ΕΠΙΤΟΠΙΑ ΕΡΕΥΝΑ – ΑΥΤΟΨΙΑ Περιήγηση στα έργα της δημόσιας τέχνης στην Αθήνα (Αποτύπωση και συλλογή παρατηρήσεων). Σημείο συνάντησης:  Σταθμός Μετρό "Μέγαρο Μουσικής" Υλικά:  Φωτογραφική, σημειωματάριο,  εισητήριο  μετρό. ΚΡΙΤΙΚΗ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ Με την ολοκλήρωση του εργαστηρίου οι συμμετέχοντες θα λάβουν Βεβαίωση Παρακολούθησης, καθώς και σημειώσεις για τη δημόσια τέχνη και τη σχετική βιβλιογραφία της ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ     Σταθμός Μετρό Μέγαρο Μουσικής Μέγαρο Μουσικής, Πάρκο Ελευθερίας, Πλατεία Μεγάλης Του Γένους Σχολή, Προαύλιο ξενοδοχείου Χίλτον, Βασ. Σοφίας Πάρκο Ριζάρη Προαύλιο Πολεμικού Μουσείου, οδός Ριζάρη . Σταθμός Μετρό Ευαγγελισμός Σταθμός Μετρό Συντάγματος Σύνταγμα - Προαύλιο Βουλής Πλατεία Κλαυθμώνος Πλατεία Κοντζιά Δημαρχείο Αθηνών,  οδός Αθηνάς Οδός Πειραιώς 20.Πλατεία Ομονοίας Σταθμός Μετρό Ομόνοιας Μπενάκη και Κωλλέτη Οδός Τζαβέλλα Οδός Τοσίτσα (πίσω από το ΕΜΠ)  (ΤΕΛΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ) Λίγα λόγια για τη Στέλλα Μπολωνάκη: Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και Δημόσια Τέχνη στο Chelsea College of Art & Design στο Λονδίνο. Το 1998 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στην Τέχνη στην Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου. Είναι υποψήφια διδάκτορας της Σχολής Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Η διδακτορική της διατριβή έχει τίτλο: "Τέχνη στο δημόσιο χώρο και οι επιδράσεις στην εμπειρία της Μεγαλόπολης". Από το 1990 έχει πραγματοποιήσει οκτώ ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε μια σειρά από μπιενάλε, ομαδικές εκθέσεις, φεστιβάλ τέχνης, residences και συμπόσια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει βραβευτεί σε διαγωνισμούς δημόσιας τέχνης από τον ΗΣΑΠ, τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων και το Royal London Hospital. Από το 2002, έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει εικαστικές και φωτιστικές εγκαταστάσεις και έχει συνεργαστεί με αρχιτεκτονικές ομάδες με το καθεστώς του συνεργάτη-καλλιτέχνη σε δημόσια έργα. Η δραστηριότητά της περιλαμβάνει, επίσης, τη διεύθυνση και τον συντονισμό πολιτιστικών δρώμενων όπως: Το 5ο Διαβαλκανικό Συμπόσιο Τέχνης που οργανώνεται από το ΕΕΤΕ, το 1ο Μεσογειακό Συμπόσιο Περιβαλλοντικής Τέχνης στον Δήμο Ρούβα στην Κρήτη και «Greek Expressions – Expressions of Culture From Greece in UK» που οργάνωσε το Ελληνικό Προξενείο στο Λονδίνο. Η Στέλλα Μπολωνάκη έχει συμμετάσχει σε συνέδρια, έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις και έχει δημοσιεύσει μια σειρά άρθρων για τη δημόσια τέχνη.     ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ   Το πρώτο μέρος του Εργαστηρίου (θεωρία) θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 26 Νοεμβρίου στο χώρο Art Act area_creative space στις 14.00-17.00 και την Κυριακή 27 Νοεμβρίου με σημείο εκκίνησης το σταθμό μετρό Μέγαρο Μουσικής θα πραγματοποιηθεί το β' μέρος, η περιήγηση.  Τιμή παρακολούθησης Εργαστηρίου:  50 ευρώ. Μειωμένο (για φοιτητές & ανέργους):  40 ευρώ. Για κράτηση θέσης παρακαλούμε επικοινωνήστε στο ή στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. έως και την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ - B.D.FOXMOOR (Active Member)

"Παραπόρτι"
 

Παρασκευή
16 Δεκεμβρίου
23 Δεκεμβρίου
30 Δεκεμβρίου



Γυάλινο Μουσικό Θέατρο – Κεντρική Σκηνή

 

Μια απρόβλεπτη και ιστορική συνάντηση που ενώνει δύο παράλληλες μεγάλες διαδρομές.
Τον Αύγουστο του 1967 γεννημένοι και οι δύο, στο Πέραμα ο ένας, στο Μενίδι ο άλλος, έμελλε να είναι ιδρυτικά μέλη και η ψυχή δύο εκ των επιδραστικότερων και μεγαλύτερων συγκροτημάτων στην Ελλάδα, των Πυξ Λαξ και των Active Member.

 

Δύο φαινομενικά τόσο διαφορετικοί κόσμοι, που έρχονται να ενωθούν, στη συνεργασία του φετινού χειμώνα.

 

Θα ενωθούν για 3 Παρασκευές του Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκητου Γυάλινου Μουσικού Θέατρου: 16, 23 και 30 Δεκεμβρίου.
Η Low Bap είναι η άμεση σχέση που έχει ο λόγος με τη ζωή του Μιχάλη Μυτακίδη, όπως ακριβώς και τα τραγούδια που την αφηγούνται, στην εκδοχή του Φίλιππου Πλιάτσικα.
Όλες αυτές οι κοινές αφορμές περιμένουμε με αγωνία να ξεδιπλωθούν σ' αυτήν τη παράσταση, που ετοιμάζεται σαν μυσταγωγία, με τραγούδια μοιρασμένα από 3 δεκαετίες, απ'την εποχή των Πυξ Λαξ και των Active Member αλλά και προσωπικά.

 

Τραγούδια που ρίζωσαν για τα καλά, αποδεικνύοντας πως όταν υπάρχει λόγος, η αρχή μας είναι ο "λόγος" και πάντα θα βρίσκει το δρόμο να περνάει στις ψυχές, ακόμα και σε δύσκολους και αφιλόξενους καιρούς... ακόμα και εάν χρειάζεται να στήσει αυτήν τη γιορτή κουβαλώντας εκπλήξεις. Ακόμα και αν χρειαστεί να περάσει από ένα Παραπόρτι...

 

< Παραπόρτι: Μικρή δευτερεύουσα εξώπορτα ή πίσω πόρτα.>

 

Πληροφορίες

 

Ώρα έναρξης: 22:30

 

Τιμές
8 ευρώ στο μπαρ | με μπύρα ή κρασί
10 ευρώ στο μπαρ με ποτό
Φιάλη κρασί ανά 2 άτομα 60 ευρώ
Φιάλη ποτού ανά 4 άτομα 120 ευρώ